Kurtuluş Savaşı yıllarında İngiliz uçaklarından atılan bildirilerde Mustafa Kemal Paşa'nın dinsiz olduğu konusu işleniyordu.
Peki neden?..
Alman asıllı İngiliz vatandaşı Kurt Ziemke:
"Kemalizm, sömürgeciliğimizin önünde büyük bir tehlikedir. Bu tehlikeyi bertaraf edebilmemiz için Kemalizm'in dinsizlik olduğunu yaymalıyız" demiştir...
Bilin ki dindarlık veya ülkücülük görüntüsünde Atatürk düşmanlığı yapanlar İngiliz papağanlarıdır.
İngilizlerin Cumhuriyet yıllarında etki ajanı olarak kullandığı iki isim vardır: Necip Fazıl ve Kadir Mısıroğlu... Fetö kalemşörleri ve tarikat şeyhleri de İngiliz emellerine hizmet etmiştir.
★★★
MÜSLÜMANLAR VE UTANMA
Kovid salgını günlerinde, Kanada'da "Yılbaşında tatile gitmeyin" demeci verip kendisinin tatile gittiği ortaya çıkan bakan özür dileyip istifa etti. İşte ahlak budur, erdem budur, onur budur, medeniyet budur!.. Utanma budur!..
Müslüman ülkelerin siyasetçileri de miting meydanlarında Kur'an gösterip servetlerine servet katıyorlar, rüşvet aldıkları ortaya çıkınca da büyükelçi oluyorlar. Yalan dersen bini bir para...
Kanada'da bakanı istifa ettiren özgür basın, özgür seçmen de yok Müslüman ülkelerde. Halk başörtüsü ile kandırılıyor, ahlak yerlerde sürünüyor, yolsuzluk diz boyu "istifa et" desen "kafir" ilan edilirsin.
En büyük suçlu da ibadetinden geri kalmayan sözde Müslümanlardır. Allah, haram düzenine destek olmanın hesabını mutlaka soracaktır. "Haksızlıklara karşı susan dilsiz şeytandır" hadisi boşuna söylenmedi.
★★★
MAHMUT EREN, SİNAN ATEŞ VE ÖNCE İNSAN OLMAK
Erdal Eren idam cezası almış, sol görüşlü bir tutukluydu.
İddiaya göre de asker katili idi.
Her gün iki, üç saat yerde hamur gibi yoğrulur, kan revan içinde hücresine dönerdi.
Karıştır, barıştır uygulaması olduğu için devrimci ve ülkücü tutuklular aynı hücrelerde tutuluyordu.
Erdal Eren'in 10 gündür yediği dayaklar ülkücülerin de vicdanını kanatıyordu. Bir gün dayakçı subay yine içeri girip sesini yükseltti:
"Erdal Ereeeen!.."
"Burdayııım, emret komutanım!.."
Aaa!.. Bu son ses Erdal'ın değildi, bitişik hücredeki Ülkücü Mahmut Eren'den geliyordu.
Mahmut'un bulunduğu hücrenin kapısı gıcırtı ile açıldı, iki asker onun kolundan tutup yan tarafa aldılar. O gün Mahmut yerde hamur gibi yoğruldu, ağzı burnu kan içinde kaldı, sendeleyerek, sürünerek hücresine döndüğünde ülkücülerin merakı kazanda kaynayan süt gibi kabarmıştı. Bir ülkücü sordu:
"Bi yanlışlık mı oldu Mahmut?.. Sen bu dayağı niye yedin?.."
"10 gündür Erdal’ı dövüyorlardı, bugün onu dinlendirmek istedim."
★★★
Aradan 40 yıl geçti.
Erdal Eren idam edilmiş, Mahmut Eren hayata gözlerini yummuştu.
Biz bu hikâyeyi yeni yetme ülkücülere tam anlatamadık.
Ülküdaşlığın öz gardaşlıktan öte bir duygu olduğunu tam anlatamadık.
Anlattıklarımızı da araya giren siyasetçiler tersyüz ettiler.
Sinan Ateş'e pusu kurdular, altı mermi saplandı bedenine. Mermilerden değil de tetiği çeken elin kahpeliğinden, o kahpe eli bulup karşısına çıkartan arkadaşlarının namertliğinden bacakları titredi ve yere düştü.
Mermiler yere düşürmedi, düşüremezdi de.
Bursa'da iki kızının "Baba gitmeee" feryatları göğe yükseldi.
Hiçbir dava, hiçbir ülkü, hiçbir parti tabelası o yavruların bir damla gözyaşından üstün değildir.
★★★
Ah Mahmut Eren ahhh!..
Tam zamanında göçünü topladın bu dünyadan; Sinan Ateş'in bedenine saplanan ülkücü mermileri iyi ki göremedin.
40 yıl ötede "Ülkücü olmak kolay, önce insan olmak gerekir" demiştin ama anlayan çıkmadı.
